Wat wij in het 10 jaar samen zijn allemaal mee maakten

Home » Wat wij in het 10 jaar samen zijn allemaal mee maakten

20160130_093357

Twee weken geleden was het zover; Martijn en ik waren precies 10 jaar samen! Omdat we er graag wat aan wilden doen, hadden we afgelopen weekend een etentje gepland en waren de kinderen bij mijn ouders aan het logeren. De hele dag en avond hadden we de tijd om ongestoord te kunnen kletsen (zonder dat er weer een “mamaaah!” of “pappahhh” voorbij kwam) en passeerden er heel wat gebeurtenissen de revue. Want we kwamen tot de conclusie dat we wel heel wat hadden mee gemaakt de afgelopen tien jaar.

Martijn kwam ik tegen in het uitgaansleven in Groningen. Ik was toen 22 jaar en op stap met een vriendin en hij met een groep jongens. We raakten aan de praat en al snel was er een klik. Natuurlijk vond ik hem woest aantrekkelijk, maar ik vond hem ook erg leuk. Nadat Martijn een beetje hard to get had gespeeld (the bastard!), vond ‘ie’ me toch wel zo leuk dat hij me zoende. We wisselden telefoonnummers uit en daarna volgde er een reeks dates die uiteindelijk resulteerden in een relatie.

De eerste twee jaar waren vrij zorgeloos en was het gewoon genieten van het leven (we waren studenten). Toch hebben we ook een tijdje gehad dat we uit elkaar waren, maar dat was gelukkig maar voor een korte periode. We pakten de draad weer op en kozen echt voor elkaar.

Na precies 2 jaar werd onze relatie goed op de proef gesteld, want ik werd behoorlijk ziek. Van een levendig sociaal leven en een druk bestaan, werd ik volledig in de lappenmand gegooid. Conclusie: de diagnose endometriose werd gesteld. Hierna volgende een paar zware jaren van veel pijn, operaties en niet meer kunnen werken/studeren, waardoor ik echt aangewezen was op mijn naaste omgeving. Gelukkig heeft Martijn mij hier enorm in gesteund en ik kan met nog goed hierinneren hoe hij mij elke dag in het ziekenhuis opzocht terwijl ik versuft van de morfine in het ziekenhuisbed lag. Zo lief!

Toen we 3 jaar samen waren, zijn we gaan samenwonen. We studeerden nog in Groningen, maar het was gezelliger (en goedkoper!) om lekker samen in een huisje te gaan wonen. Een 5-kamer appartement kwam vrij en daar hebben we enorm fijn gewoond. Het was zo leuk om iedere dag bij elkaar te kunnen zijn :).

Na zo’n 5 jaar van onze relatie hebben we goed en serieus na gedacht over onze kinderwens. Door mijn ziekte endometriose werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt dat hoe langer ik zou wachten, hoe moeilijker het zou kunnen worden om een kinderwens in vervulling te laten gaan. We waren toen 26 jaar en hebben toen de keuze gemaakt om er vol voor te gaan. We hadden immers een huisje, waar we prima met z’n drietjes konden gaan wonen! Gelukkig werd onze wens werkelijkheid en konden we onze eerste dochter Jade in ons gezinnetje verwelkomen. Wat een geluk! Niet lang daarna kreeg Jade een broertje, Winne genaamd en was het compleet. Pfoeh..die hadden we afgetikt, want het zou zomaar eens anders kunnen verlopen!

Ook het afstuderen hebben we samen gedaan, heel erg leuk om dit samen te doen! Ik studeerde af met een Bachelor of Communications en Martijn kon zijn Master Nederlands Recht aan zijn lijstje toevoegen. Ja, wij kregen kinderen toen we nog studeerden, dus het was even heel pittig, maar we hadden onze kans op het krijgen van kinderen echt niet willen verkleinen door er pas voor te gaan als we een paar jaar later met studeren klaar zouden zijn.

Hierna volgden best wat jaartjes die heel vermoeiend waren met mijn ziekte die niet onder controle was, de vermoeidheid van kleine kinderen die ’s nachts wakker worden en het 9 maanden lang borstvoeding geven. Ik moet zeggen dat ik hier best een beetje uitgeput van was.

Gelukkig zijn Martijn en ik nu op een punt waarbij we de meeste zware periode af kunnen sluiten en we weer bergopwaarts gaan omdat de kinderen nu groter zijn. Jade (4 jaar) gaat inmiddels naar de basisschool en Winne (bijna 3) slaapt steeds beter door en gaat ook naar de peutergroep. Het leven is iets rustiger geworden en ik ben blij dat we de tropenjaren bijna achter de rug hebben. Op naar de volgende 10 jaar, die kunnen alleen maar beter worden!

Ik weet en besef dat mijn relatie met Martijn heel bijzonder is. Als we weer eens tijd voor elkaar hebben dan besef ik steeds weer hoe mooi ik onze relatie vind, dat ik hem nog steeds zo leuk vind, ik enorm goede gesprekken met hem kan hebben en een diepe verbinding met hem heb. En die kriebeltjes zijn er nog steeds na al die jaren! Ik weet wat ik aan hem heb en dat we gewoon bij elkaar horen.

No matter what, wij kunnen alles aan!

handwritten-liefs-liset

Leave a Reply

Your email address will not be published.