Wordt kinderen geen respect meer bij gebracht?

Home » Wordt kinderen geen respect meer bij gebracht?

Respect 1

Het is vroeg in de ochtend als ik Jade naar school breng. Ik klets gezellig met haar in de auto over wat ze vandaag allemaal gaat doen. Wil ze in de poppenhoek, gaat ze lekker tekenen of kiest ze voor het digibord? Het komt voorbij in een notendop en ik parkeer de auto vlakbij haar school. Nadat ik haar jas heb uitgetrokken, ik haar stoeltje opzoek in de klas en we uitgebreid geknuffeld hebben, stap ik het klaslokaal uit en neem Winne aan de hand mee naar buiten. Ja, dit kereltje gaat iedere dag trouw mee naar school om zijn grote zus naar de verplichte leerschool te brengen.

We lopen in een slakkengang naar buiten – Winne heeft immers nog korte beentjes als peuter zijnde – en ik zet hem in zijn blauwe autostoeltje en klik hem vast. Dit moment vind ik altijd heerlijk: het is nog vroeg en heb net een enorme drukte in de ochtend achter de rug waar ik dan even van kan bijkomen. Resultaat is dan dat ik vaak even boodschapjes ga doen met mijn jongste telg en dan weer naar huis rijd voor de welbekende fruithap.

Nadat ik wegrijd bij de supermarkt en ik onze autorit naar huis voortzet, zie ik drie puberende jongens van een jaar of 12 voor me op de weg fietsen. “Even geduld hebben en ze gaan zometeen vast wel aan de kant”, is mijn gedachte. Maar daar lijken deze kleine etters totaal niet in geïnteresseerd. Ze blijven vrolijk en met nonchalance voor mijn auto fietsen. Met z’n drieën naast elkaar hebben ze blijkbaar dikke lol dat ze mijn weg versperren en kijken met een stoere blik naar mijn autoruit. Ze zitten naar elkaar te lachen en blijven stug naast elkaar fietsen. Omdat ik nu al de hele weg achter ze rijd en er niet langs kan, geef ik een druk op mijn toeter. “Daar zullen ze vast van aan de kant gaan!”, is mijn rechtvaardige en achteraf naïeve gedachte.

Maar nee hoor, deze jongens laten zich niet kisten. Ze blijven voor mijn auto rijden en ik krijg nog een brutale reactie ook! Vanuit mijn raampje zie ik dat ze de hand naar me uitsteken en gebaren dat ik niet zo moet zeuren. Ik krijg nog net geen middelvinger! Ze vinden me maar een zeur en strontvervelend.

Ondertussen heeft mijn geduld het nulpunt bereikt en ik kan ze wel vervloeken. “Stelletje brutale apen!”, en ik toeter nogmaals naar deze bloedirritante knaapjes. Pff…het heeft totaal geen zin, want toegeven is natuurlijk niet stoer als je twaalf bent.

Als ze op een gegeven moment afslaan naar rechts en ik eindelijk mijn rit kan vervolgen, ben ik gefrustreerd en boos. Wat denken zulke kinderen wel niet? Ik snap dat de hormonen in de rondte vliegen, dat je stoer wilt zijn bij je vrienden, maar dit is ronduit respectloos en je hindert een ander.

Thuis gekomen vraag ik me af wat hier nou de oorzaak van is. Worden deze kinderen geen manieren bij gebracht? Wat leren deze ouders hun kinderen? Wie weet krijgen ze teveel vrijheid en wordt er niet bij gebracht om rekening te houden met je daden en de gevolgen ervan. Waarom blijf je een ander nadeel berokkenen terwijl je ook gewoon even aan de kant kunt gaan?

Uiteindelijk concludeer ik dat het een machtsspelletje is. De leider van de groep wil laten zien dat hij een stoer mannetje is en nergens voor terug deinst. Deze wedstrijd heeft hij duidelijk gewonnen.

“Good for you, little boy. Enjoy your victory”.

 handwritten-liefs-liset

Leave a Reply

Your email address will not be published.