De keuze maken of je wel of niet kinderen wilt krijgen, is best wel een grote beslissing in je leven. Want ja, in beide gevallen is het een keuze die je maakt voor het leven. Voor de een is het al van jongs af aan duidelijk dat je moeder wilt worden, bij de ander moet het groeien en soms komt het gevoel gewoon nooit. Omdat ik vaker over het ouderschap en de keuze’s die je daarin maakt wil schrijven, lijkt het me fijn en logisch om bij het begin te beginnen. Daarom: waarom ik moeder wilde worden!
Eigenlijk heb ik vroeger nooit het gevoel gehad dat ik per se kinderen wilde krijgen. Je hoort wel eens dat mensen altijd al geweten hebben dat ze zichzelf wilden vermenigvuldigen, maar bij mezelf is dat gevoel nooit zo duidelijk aanwezig geweest. Ik heb er rond mijn 20ste wel eens met vriendinnen over gehad en waar zij een duidelijke visie hadden over kinderen krijgen, had ik dat (nog) niet. Ik vond toentertijd vooral de wereld an sich niet een goede plek om kinderen op te laten groeien, omdat er zoveel oorlogen waren en de mens zelf vond ik veel te hard en ongevoelig (ja, ik ben een heel gevoelig mens, ik jank al bij het journaal). Maar vooral ‘het gevoel’ was er niet.
Maar Liset, je hebt nu toch kinderen? Jazeker! En heel bewust! Toen ik mijn huidige vriend ontmoette was dat vanaf het begin af aan al heel anders. De relaties die ik daarvoor had, waren het niet (logisch, het ging uit), maar toen ik Martijn ontmoette was daar gewoon een heel ander, intens gevoel. Voor hem, voor een relatie, maar ook voor het samenwonen en misschien zelfs kinderen krijgen. Mijn visie op dingen in het leven veranderde, omdat hij iets totaal anders in mij los maakte dan andere mannen. Met hem durfde ik keuze’s te maken die ik daarvoor niet wilde maken. Toen de liefde zich ontwikkelde tot een volwassen, oprechte relatie kreeg het idee van ‘kinderen krijgen’ een andere dimensie. Ik wist al na een korte tijd dat hij het gewoon was! En met hem – alleen hem – wilde ik samen kinderen krijgen.
Toch hebben ook andere dingen een grote rol gespeeld in het daadwerkelijk krijgen van kindjes. In de eerste paar jaren van mijn relatie met Martijn werd duidelijk dat het voor mij niet vanzelfsprekend zou zijn om kinderen te krijgen. Door een nare ziekte (waar ik nu niet teveel over uitweid), werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt; als ik kinderen wilde krijgen, moest ik er niet te lang mee wachten. Dat is natuurlijk heftig om te horen op je 24ste. Toch ben ik nog steeds ontzettend dankbaar voor die kennis, want als ik het niet wist, waren er misschien andere dingen voorgegaan in het leven en kon het zomaar zijn dat ik na mijn 30ste geen kinderen meer zou kunnen krijgen. Autsj..het voelt nog steeds niet leuk als ik dit zo schrijf. Maar ik ben blij dat het achter me ligt.
We zijn toen niet als een dolle aan kinderen begonnen hoor, don’t worry, maar twee jaar later hebben we de beslissing genomen om er aan te beginnen. We waren er aan toe en ook al waren we nog volop aan het studeren, dat we kinderen wilden, dat was zeker! Die kans wilde we ons niet laten ontnemen. Natuurlijk wil je alles perfect hebben, zoals een fatsoenlijk huis, afgestudeerd en een vaste baan. Maar als de tijd tikt, maak je de keuze’s die nodig zijn.
En toen ik zwanger was, konden we niet gelukkiger zijn! In juni 2011 beviel ik van een prachtige dochter en als kers op de slagroomtaart mochten we in maart 2013 nog een keer ouders worden van een schattig kereltje. Het was even pittig met het afstuderen, zwanger zijn en bevallen, maar ik heb de vruchten geplukt toen ze rijp waren, haha. Mijn gezin is helemaal compleet en ik zou niet meer dan twee kinderen willen hebben. Het is prima zo en ik ben ontzettend dankbaar en gelukkig met mijn kleine rolmopsjes!
Het moet je natuurlijk gegund zijn, maar is het voor jou al duidelijk of je wel of geen kinderen wilt krijgen?
Leave a Reply